wtorek, 18 września 2012

Pierwsza "amerykańska" Msza

Dzisiaj rano po raz pierwszy samodzielnie odprawiłem w naszym kościele Mszę św. w języku angielskim dla Amerykanów. Powiedziałem też krótkie, kilkuzdaniowe kazanie. Po mszy jedna miła pani, na moje pytanie o to, jak mi poszło, wyraziła opinie, że „everything was perfect”. A zatem nie jest tak źle z moją wymową, która sprawia mi jednak najwięcej problemów, o czym się przekonałem dzisiaj na lekcji, gdy przez dłuższą chwilę nie mogłem wymówić słów „sociologist” i „transubstantiation”. A tak w ogóle to moją pierwszą mszę odprawianą po angielsku bardziej niż ja przeżywał chyba ksiądz Rafferty, bo wczoraj o piątej popołudniu spotkał się ze mną w kościele w ramach swego rodzaju ćwiczeń bojowych, by przekonać się, czy następnego ranka dam sobie sam radę, a zwłaszcza czy będę dostatecznie głośno mówił, bo w miejscu przewodniczenia i przy ołtarzu nie ma nagłośnienia. Zdaje się, że próba generalna zrobiła na księdzu Rafferty dobre wrażenie, bo wyglądał na końcu bardzo uspokojonego i rozluźnionego. W ogóle mam wrażenie, że nabiera do mnie coraz większego zaufania.

P.S. Poniżej tekst mojej dzisiejszej krótkiej homilii po angielsku wraz z tłumaczeniem:

“When the Lord saw her, he was moved with pity for her”. These words tell us that God is never indifferent to the sufferings of his children. His love for us is always merciful, full of sympathy. In our world some people often feel alone, but in reality we are never alone, because Jesus is with us, always very close to us. “Come to me all you who are tired from carrying heavy loads and I will give you rest". So, we come to you, Lord, to be healed and reinforced. We come to you this morning, right now, so that you can look at us with love and be moved with pity. Move away from us everything what threatens us, especially what might lead us to our death: both the physical and the spiritual. May the awareness of your merciful look resting upon us be today for all of us, for the whole day, the source of our force and our hope!

Na jej widok Pan użalił się nad nią”. Te słowa mówią nam, że Bóg nigdy nie jest obojętny na cierpienia swych dzieci. Jego miłość do nas jest zawsze miłosierna, wypełniona współczuciem. W naszym świecie niektórzy ludzie często czują się samotni, lecz w rzeczywistości nigdy nie jesteśmy sami, ponieważ Jezus jest wśród nas, zawsze blisko nas. „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy obciążeni i utrudzeni jesteście, a Ja was pokrzepię”. Zatem przychodzimy do Ciebie, Panie, po uzdrowienie i umocnienie. Przychodzimy do Ciebie dzisiejszego ranka, właśnie teraz, abyś mógł spojrzeć na nas z miłością i użalić się nad nami. Odsuń od nas to wszystko, co nam zagraża, a zwłaszcza to, co może prowadzić nas ku śmierci, zarówno cielesnej, jak i duchowej. Niech świadomość twojego miłosiernego spojrzenia, które na nas spoczywa, będzie dzisiaj dla każdego z nas, przez cały dzień, źródłem naszej siły i naszej nadziei!