Właściwie to miałem zamiar usunąć
tego bloga i już to nawet ostatnio zrobiłem, postanowiłem jednak znów go reaktywować,
choćby ze względu na te osoby, które, jak słyszałem, domagają się, by kontynuować
pisanie kolejnych postów. Mój blog rozpoczyna zatem drugie, "polskie" życie. Nowe wpisy raczej nie będą tak ciekawe, jak te, które
zamieszczałem w czasie mojego pobytu w USA, choć kto wie, wszak życie w naszym kraju może być chyba równie ciekawe co w Ameryce, może nawet pod pewnym względami bardziej ekscytujące,
a w każdym razie z nie mniejszą ilością wyzwań. O pobycie w USA już prawie
zapomniałem. Czasami nawet odnoszę wrażenie, jakby w ogóle tam mnie nie było. Niekiedy
tylko mam delikatne ataki nostalgii, gdy przypomnę sobie o moich wędrówkach w Górach
Skalistych czy popijaniu porannej kawy w Starbucksie. Młodzież z parafii (jak
ja ich kocham) kupiła mi co prawda na urodziny kartę do Starbucksa za 100 zł,
ale jeszcze z niej ani razu nie skorzystałem. W Fort Collins do najbliższej kafejki
tej sieci miałem zaledwie 2 minuty drogi, i to pieszo, a tu w Warszawie musiałbym jechać aż do centrum miasta. Ciężko mi się więc zmobilizować, zwłaszcza jak
pomyślę, że mógłbym utknąć na wieki w jakimś irytującym korku. Staram się nie
zapomnieć mojego angielskiego, niepokoi mnie jednak to, że nie mam możliwości
rozmawiania w tym języku. Szkoda byłoby się uwstecznić, gdy chodzi o tzw. spaeking skills. Za to staram się codziennie
coś czytać, słuchać i oglądać, choć nie tak dużo, jak bym chciał. Nie mam po
prostu czasu (To ci niespodzianka, przecież księża podobni nic nie robią, ot
odprawią mszę, posiedzą sobie w kancelarii i niewiele więcej). Oprócz zajęć w
parafii (a propos zajęć w parafii – mam wrażenie, że w naszym kościele spowiadających się ludzi jest więcej niż przed moim wyjazdem do USA, dziś na przykład znów
posługiwałem w konfesjonale prawie godzinę), dużo czasu poświęcam ostatnio na sprawdzanie prac magisterskich
moich seminarzystów, przygotowywanie wykładów, pisanie podręcznika do
metafizyki, przygotowywanie spotkań wspólnotowych, redagowanie dwóch numerów
diecezjalnego pisma naukowego itp. I jeszcze zachciało mi się prowadzenia bloga (http://xsylwester.blogspot.com/) w ramach działalności Młodzieżowego Koła Filozoficznego, który z mojej
inicjatywy i na prośbę kilku studentów (i studentek i Roksany licealistki też)
powstał przy naszej parafii. Do tego dochodzi pisanie na starym blogu. A w kolejce czekają jeszcze dwie książki, których pisanie zostało na razie
przerwane, a przecież muszę do nich wrócić, choćby po to, by nie poszła na
marne moja praca naukowa w USA. Na dodatek mam szczere pragnienie, by nie
zaniedbywać praktyk duchowych jak choćby codziennej medytacji czy lektury
duchowej. Jest to postanowienie szczególnie mocne w tym momencie, bo jestem świeżo po
spowiedzi (a tak, księża też się spowiadają, bo też grzeszą, niestety). I jeszcze
chciałoby się trochę pobiegać, bo, niestety, wredny brzuszek znów zaczął
rosnąć. I ciśnienie znów dziwnie skacze. W USA wszystko było jakoś prostsze, powiedziałbym
nawet że, w porównaniu z tym, czego doświadczam obecnie, czułem się tam niemal
beztrosko (happy-go-lucky, jak mówią Amerykanie). No
ale nie wypada tak narzekać, bo krzywda mi się nie dzieje, przeciwnie – cieszę się,
że znów spotykam moich przyjaciół, że jestem wśród swoich parafian i że pogoda
jak na razie okazuje się łaskawa. Co prawda zdążyłem już raz się przeziębić, ale
należało się tego spodziewać. Mazowsze to jednak nie Kolarado. W każdym razie
czas już na to, by bardziej stanowczo pożegnać się również emocjonalnie z
Ameryką. Niech żyje Polska! Choć w Polsce klimat dla księży jakby znacznie mniej
przychylny niż w USA. Ostatnie doniesienia o grzechach księży nie są z pewnością
motywowane troską o dobro Kościoła, sądzę jednak, że mogą, wbrew intencji
mainstreamowych mediów przyczynić się, paradoksalnie, do jego oczyszczenia. Zło
ukrywane jest znacznie groźniejsze i bardziej destrukcyjne niż zło ujawnione. Pozwolę
sobie przytoczyć w tym miejscu to, co na ten temat napisałem w swojej książce Dotknięcie Boga:
Prawdy nie należy się bać, nawet gdyby była bardzo gorzka, bo tylko „prawda wyzwala”. Wierność prawdzie to imperatyw kategoryczny, którym Kościół zawsze winien się kierować. Osobiście nigdy nie gorszyły mnie takie fakty, znane z historii Kościoła, jak: inkwizycja, zepsucie moralne kleru, szczególnie silne w niektórych wiekach, niekiedy bardzo rażące nieprzestrzeganie przez nich zasady ewangelicznego ubóstwa itp. Zanim wstąpiłem do seminarium wiedziałem dość dużo o ciemnych kartach historii Kościoła. Dla mnie było jednak czymś zupełnie oczywistym, że grzech w Kościele jest przede wszystkim dowodem na ludzką słabość. W tym samym Kościele zrodziło się i nadal się rodzi wielu świętych i to niekoniecznie tych znanych z procesów kanonizacyjnych. Są oni dowodem na to, że działa w Nim Bóg. Kościół musi tylko nieustannie się oczyszczać, walczyć ze złem, które w nim występuje, by nie utrudniać tego Bożego działania. Jednak orężem w tej walce nie może być samozakłamanie, lecz prawda, bo tylko ona umożliwia miłosierdziu Bożemu zwycięstwo nad grzechem: „Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska”. Problemem Kościoła, wbrew pozorom, nie jest sam grzech, sam fakt, że w ogóle ma miejsce, bo miłosierdzie Boże zawsze jest większe od ludzkiej nieprawości, lecz przede wszystkim to, że grzech bywa nieuznawany, czasami skrywany, bagatelizowany czy nawet usprawiedliwiany. Wtedy jego destrukcyjna moc jest zdecydowanie największa, najbardziej szkodliwa.Więc aż tak się nie przejmuje tym, co się dzieje. Szatan nie wygra. Jestem o tym przekonany, choć wiem też, że niejeden słaby w wierze katolik od Kościoła się odwróci. Mam nadzieję, że nie będzie to zjawisko masowe. W każdym razie czuję, że ostanie skandale z udziałem kilku duchownych, to przede wszystkim wezwanie do mojego własnego nawrócenia. Myślę, że Jezus oczekuje ode mnie przede wszystkim właśnie tego, a nie ochoczego rzucania kamieniami. Każdy z nas przecież jest zdolny do popełniania równie ciężkich grzechów. Więc nawracajmy się i wierzmy w Ewangelię! No nieźle! Kończę ten wpis jakoś tak patetycznie.
P.S. Co prawda napisałem, że
muszę się emocjonalnie rozstać z Ameryką, ale jakoś nie mogę oprzeć się
pokusie, by zamieścić parę fotek z mojej wyprawy po południowych rejonach USA,
która miała miejsce na zakończenie mojego pobytu w tym kraju. Mam nadzieję, że
nie macie nic przeciwko temu. Ot, taki mały nostalgiczny powrót do przeszłości.
